Znaki i oznaczenia mennicze
Kiedy jako dziecko dostałem „kieszonkowe”, zauważyłem, że na jednej złotówce jest dziwny znaczek, jakby orzeł coś chwytał, na innej zaś monecie (bodajże było 5 zł) takiego znaczka nie było. Najpierw pomyślałem, że pewnie jakiś błąd, no bo po co ktoś miałby coś na monecie zaznaczać? Niewiele później zobaczyłem na rynku starszego pana handlującego monetami, znaczkami tudzież innymi ciekawymi drobiazgami. Miał on również katalog monet. Z czystej ciekawości sięgnąłem po niego. Jakież było moje zdziwienie, kiedy odnalazłem na jego stronach monety, którymi się zainteresowałem i dowiedziałem się, że ten dziwny znaczek to znak mennicy.
Od X w. własne monety wybijały opactwa, biskupstwa, hrabstwa, miasta etc. Często lekceważono suwerenność innych poprzez umieszczanie na własnych monetach cudzych herbów. Czasami było to usprawiedliwione powiązaniami dynastycznymi, częściej jednak obcy herb stanowił ozdobę. Upowszechniało się bicie monet pamiątkowych. U nas rzadziej stosowane z okazji rocznic (średniowieczne monety chrześcijańskie nie mają daty emisji w przeciwieństwie do ówczesnych monet muzułmańskich). Monety okolicznościowe i pamiątkowe bito już w starożytnym Rzymie. Często były to medale rozdawane przez władców z jakichś okazji.
Kiedy nasz kraj odradzał się na nowo po 123 latach niewoli, początkowo podstawową jednostką monetarną w naszym kraju miał być „Lech”. Tak się jednak nie stało i został nim obowiązujący po dziś dzień „Złoty Polski”. Lecha, a właściwie monety upamiętniającej 25 rocznicę otrzymania nagrody Nobla przez L. Wałęsę także nie będzie. Powód? Rzekome zamknięcie planu technicznego na 2008 rok w IV kwartale 2007 r., a także „brak możliwości technicznych”. Gdyby zamiast Złotego był Lech problemu zapewne by nie było, bo każdą monetę można by uznać za hołd dla Wałęsy. 
Narodowy Bank Polski zaprezentował nową monetę kolekcjonerską, upamiętniającą 