Schyłek denarów lekkich za panowania Bolesława Kędzierzawego i Władysława Wygnańca
Jednym z okresów historycznych nierozerwalnie połączonych z historią mennictwa w Polsce jest początek rozbicia dzielnicowego datowany przez historyków na rok 1138. Bolesław Krzywousty wydając w owym roku ustawę sukcesyjną podzielił kraj na pięć dzielnic. Każda z dzielnic po śmierci Krzywoustego była pod panowaniem jednego z synów. Princepsem – czyli seniorem Polski lub inaczej księciem zwierzchnim – miał każdorazowo zostać najstarszy z rodu Piastów. Jako pierwszy tytuł ten piastował w latach 1138 – 1146 Władysław Wygnaniec, a następnie w latach 1146 – 1173 Bolesław Kędzierzawy. To właśnie za panowania tych władców polskie mennictwo uległo całkowitemu upadkowi. Rozpoczął się koniec panowania denarów lekkich, a kolejną monetą miały zostać brakteaty.
Bolesław Krzywousty - syn Władysława Hermana, który objął tron po ojcu sprawował władzę w latach 1102-1138. W tym dość długim okresie system monetarny w Polsce zmienił się bardzo w stosunku do poprzednich emisji władców. Rynek Polski w pełni opanowuje rodzima waluta, a co za tym idzie duża produkcja mennicza pozostawia po sobie bardzo dużo typów i odmian monet. My skupimy się tylko na tych najważniejszych i najciekawszych z punktu widzenia rynku numizmatycznego i kolekcjonerskiego.
Okres panowania Bolesława Śmiałego (1058-1079) przynosi duże zmiany dla polskiego mennictwa. Kończy się epoka denarów ciężkich, ich miejsce zajmują denary lekkie. Po stagnacji polskiego mennictwa z okresie panowania dwóch poprzednich władców, "stempel menniczy" Bolesława Śmiałego zaczyna przynosić dochód władcy, a w Polsce zaczyna dominować rodzima waluta.